Ξεφυλλίζοντας τις σκιές του χρόνου
αντιμέτωπη ήρθα με ένα όραμα.
Ήμουν κάποτε λέει, μικρή κι αμέριμνη
περιφερόμουν σε μια ρεματιά ερωτήσεων
που έρεαν ασταμάτητα
οι δε εξηγήσεις σκάλωναν στην κήτη της
κι αν προσπαθούσαν στην επιφάνεια να αναρριχηθούν
παρασύρονταν από συμπεριφορές αλλόκοτες
ενός κόσμου κωφάλαλου -έτσι ήθελε να φαίνεται -
και συνάμα αδιάφορου.
Στα πλαϊνά της κοίτης, λέει
υπήρχαν δέντρα κάθε λογής
και πτηνά σπάνια
που μ' ένα θλιμμένο εμβατήριο
προμήνυαν την απανθράκωση της φύσης.
Κι όσο η φυλλωσιές των δέντρων έλαμπαν
τόσο πιο πολύ το φως τους
δρασκέλιζε το σύμπαν
μα ζυμώθηκαν να ξεδιψάσουν τη λεία
παντός είδους αδυσώπητων θηρευτών.
Παραδίπλα,
στα καθώς πρέπει έδρανα της δια-γνώσης
οι παρωπίδες δέσμιες αλυχτούσαν
με σήματα απαγόρευσης περικύκλωναν
το δρόμο του κάθε αναβάτη
σφίγγοντας το χαλινάρι του
και εμποδίζοντάς του την ανάσα.
Μονής κατεύθυνσης και δύσβατο το διάβα του
ακάνθινο στεφάνι ο σκοπός του.
Μαρία Αργυρακοπούλου
